“Where there is no imagination there is no horror.”
“Onde non hai imaxinación non hai terror.”
Sir Arthur Conan Doyle
Así é: unha poderosa ferramenta para evadirnos da realidade ou para revelarnos outras dimensións dela. A imaxinación pode acougarnos ou ben, previrnos do peligro. Non hai unha chave máis mestra ca ela. Nas nosas mentes está a decisión de que porta abrir.
Un ano máis chega o mes de outubro e con el, o Concurso de Micorrelatos Arrepiantes na súa sexta edición. Non vos confiedes… os días solleiros serán sucedidos por noites escuras e só xs máis valentes ousarán abrir as portas máis tenebrosas, causando o maior arrepío posible co menor número de palabras. Se aceptas o reto, le as nosas bases:
- ser alumna ou alumno da EOI de Lugo
- escribir un relato de medo inédito cun máximo de 50 palabras, sen título, en calquera das linguas impartidas na nosa escola e publicalo coma un comentario a esta entrada do blog
ou ben:
- enviar en formato mp3 o teu relato, tamén cun máximo de 50 palabras, e narrado coa túa propia voz ao enderezo electrónico eoi.lugo.biblioteca@edu.xunta.gal (escribindo “Microrrelato” no asunto do correo)
En calquera das dúas modalidades debes acompañar o teu relato da súa tradución ao galego (por escrito ou gravada), para que todxs poidamos entendelo.
A data límite para participar no noso concurso é o 1 de novembro ás 23:59.
O mellor relato en cada lingua gañará un aRRePianTe agasallo amais do seu propio marcapáxinas. Levará este ano escrito o teu nome?
Ratos de rochoteca 
Lächelnd betrat die Schulleiterin die Bibliothek und fragte die Lehrer, welche der Horrorgeschichten der Schüler den Wettbewerb der Sprachschule gewinnen würde. Plötzlich ging das Licht aus. Die Deutschlehrerin brach zusammen. Ihre Hand hielt eine Geschichte, die die ganze bisherige Szene perfekt wiedergab und endete: “Sie war erst die Erste”.
Sorrindo, a directora entrou na biblioteca e preguntoulles aos profesores cal das historias de terror dos alumnos gañaría o concurso da escola de idiomas. De súpeto, foise a luz. A profesora de alemán colapsou. A súa man sostiña unha historia que reflictía perfectamente toda a escena ata ese momento e remataba: “Ela foi só a primeira”.
Artur Casas Agilda. AL-C1.1
Lächelnd betrat die Schulleiterin die Bibliothek und fragte die Lehrer, welche der Horrorgeschichten der Schüler den Wettbewerb der Sprachschule gewinnen würde. Plötzlich ging das Licht aus. Die Deutschlehrerin brach zusammen. Ihre Hand hielt eine Geschichte, die die ganze bisherige Szene perfekt wiedergab und endete: “Sie war erst die Erste”.
Sorrindo, a directora entrou na biblioteca e preguntoulles aos profesores cal das historias de terror dos alumnos gañaría o concurso da escola de idiomas. De súpeto, foise a luz. A profesora de alemán colapsou. A súa man sostiña unha historia que reflictía perfectamente toda a escena ata ese momento e remataba: “Ela foi só a primeira”.
Artur Casas Agilda. AL-C1.1
Um casal descansa. No quarto um bebê dorme. Só há silêncio.
Uma mulher com voz profunda fala là em cima.
Olham-se. Sobem. Ninguem. A criança dorme tranquilamente.
Contam para uma amiga. Ela diz: “Tem uma muher cá. Vôces não vem. É alta, delgada, elegante, fumante. Mora aquí com vôces”.
Unha parella descansa. No cuarto un bebé durme. Silencio.
Unha mulher com voz grave fala arriba.
Míranse. Subem. Ninguén. O bebé durme tranquilamente.
Cóntanllo a uma amiga. Ela di: “Hai unha muller Non a vedes. É alta, delgada, elegante, fumadora.Vive aquí con vós”.
María Casar
Português A2-1
-Pai, você acredita no ar dos mortos?
-Que?
-Eles anunciam mortes.
-Não.
– Dias depois o sino da igreja tocou por alguem.
A nai disse que Pedro, o farmacéutico, tinha morrido.
Foi até o quarto comprovar no papel o nome sussurrado pelos mortos.
Tremeu como as arvores em um vendaval uivante.
-Pai, cres no ar dos mortos?
-Que?
-Que anuncian mortes.
-Non.
– Dias despois a campá da igrexa tocou a morto.
A nai contou que Pedro, o farmaceutico, morrera.
Foi até o cuarto comprobar no papel o nome susurrado polos mortos.
Tremeu como as árbores nun vendaval ouveante.
María Casar
Português A2-1
-Pai, você acredita no ar dos mortos?
-Que?
-Eles anunciam mortes.
-Não.
– Dias depois o sino da igreja tocou por alguem.
A nai disse que Pedro, o farmacéutico, tinha morrido.
Foi até o quarto comprovar no papel o nome sussurrado pelos mortos.
Tremeu como as árvores em um vendaval uivante.
Pai, cres no aire dos mortos?
-Que?
-Que anuncian mortes.
-Non.
– Dias despois a campá da igrexa tocou a morto.
A nai contou que Pedro, o farmacéutico, morrera.
Foi até o cuarto comprobar no papel o nome susurrado polos mortos.
Tremeu como as árbores nun vendaval que ouveaba.
María Casar Díaz
Português A2-1
Nine graves. Each one for the persons who betrayed her. Each murdered in the most horrid and dreadful ways: from breaking all the bones in their bodies to cutting their skin apart, just leaving the muscles in sight.
By the time she left the hill, a tenth grave was standing in the background.
Nove tumbas. Cada unha para as persoas que a traicionaron. Cada unha delas asasinada das formas máis arrepiantes imaxinabeis: dende quebrar os ósos dos seus corpos ata despedaxalos, deixando unicamente os músculos á vista.
No momento en que abandonou a colina, unha décima tumba sobresaía ao fondo.
Laura López López, IN-C1.1
Nine graves. Each one for the persons who betrayed her. Each murdered in the most horrid and dreadful ways: from breaking all the bones in their bodies to cutting their skin apart, just leaving the muscles in sight.
By the time she left the hill, a tenth grave was standing in the background.
Nove tumbas. Cada unha para as persoas que a traicionaron. Cada unha delas asasinada das formas máis arrepiantes imaxinabeis: dende quebrar os ósos dos seus corpos ata despedaxalos, deixando unicamente os músculos á vista.
No momento en que abandonou a colina, unha décima tumba sobresaía ao fondo.
Laura López López, IN-C1.1
Sie ist aufgewacht, als sie die Nachtvögel hörte. Alle waren schon gegangen und jetzt war sie da. Mitten im Wald. Sie schrie laut, niemand antwortete. Ihre Familie suchte sie. Das war, was die weiße Eule sagte.
„Am Morgen werde ich sie sehen“.
„Du kannst nicht. Du hast keine Augen mehr“.
Espertou en canto escoitou as aves nocturnas. Xa marcharan todos e agora alí estaba ela. No medio da fraga. Berrou, ninguén respondeu. A súa familia andaba a buscala. Iso foi o que a curuxa branca lle dixo.
“Vereinos pola mañá”.
“Non podes. Xa non tes ollos”.
Sie ist aufgewacht, als sie die Nachtvögel hörte. Alle waren schon gegangen und jetzt war sie da. Mitten im Wald. Sie schrie laut, niemand antwortete. Ihre Familie suchte sie. Das war, was die weiße Eule sagte.
„Am Morgen werde ich sie sehen“.
„Du kannst nicht. Du hast keine Augen mehr“.
—————————————————————————————————————————
Espertou en canto escoitou as aves nocturnas. Xa marcharan todos e agora alí estaba ela. No medio da fraga. Berrou, ninguén respondeu. A súa familia andaba a buscala. Iso foi o que a curuxa branca lle dixo.
“Vereinos pola mañá”.
“Non podes. Xa non tes ollos”.
Et je pense, enfin quelque chose de bien….je n’ai plus froid, je ne sens plus mes pieds mouillés, mon ventre ne grogne plus…
Soudain, il y a une lumière devant moi.
Je regarde mon corps délicat allongé sur le sol et je me dirige vers la lumière.
E penso, por fin algo bo….Xa non teño frío, xa non sinto os pés mollados, o estómago xa non rosma…
De súpeto hai unha luz diante de min.
Miro o meu corpo delicado tirado no chan e camiño cara á luz.
FR B1
猫头鹰叫，
风鞭打着柳树条，
血滴下来，
我的完美交响曲。
O moucho berra,
o vento azouta as pólas do salgueiro,
o sangue gotea,
a miña perfecta sinfonía.
CH A2.1
Endlich ist es Freitag. Diese Woche habe ich unzählbare Stunden gearbeitet. Alles, woran ich denken kann, ist mich auf mein Sofa hinzulegen. Der Aufzug kommt jetzt zum 4. Stock, dann suche ich den Schlüssel, öffne ich die Tür und plötzlich sehe ich meine lächelnden Eltern auf dem Sofa sitzen: Überraschung!
Por fin é venres. Esta semana traballei infinidade de horas. Só no que podo pensar é deitarse no meu sofá. O ascensor vai agora ao 4o andar, logo busco a chave, abro a porta e de súpeto vexo aos meus pais sorrintes sentados no sofá: sorpresa!
Lucía Álvarez García. Alemán C1.1
Confundiram-se! Ninguém sabia dos efeitos do medicamento no meu corpo. O médico errou, maldito.
Confundiram-se! Não era o momento do adeus nem dos choros.
Acordo, sinto frio. Ergo a cabeça, golpeia com o teto.
Grito, falta-me o ar.
Confundiram-se. As flores podres por riba da minha cabeça…não eram para mim.
____
Confundíronse! Ninguén sabía dos efectos do medicamento no meu corpo. O médico errou, maldito.
Confundíronse! Non era o momento do adeus nin dos choros.
Esperto, sinto frío. Ergo a cabeza, golpea co teito.
Grito, fáltame o aire.
Confundíronse! As flores podres por riba da miña cabeza… non eran para min.
Sergio Aller Estévez. PO-B1-2
In wintry Lugo’s deserted streets, a sinister murmur of extremist messages filled the air. The media, haunted by intolerance, spewed anger against rights and diversity. One night, friends returning from drinks followed shouts from a window. To their horror, it wasn’t a TV but a radio broadcasting voices from 1936.
Nas rúas desertas dun Lugo invernal, un murmurio sinistro de mensaxes extremistas enchía o aire. Os medios, asolagados pola intolerancia, vomitaban ira contra os dereitos e a diversidade. Unha noite, uns amigos que volvían de tomar viños seguiron os berros que saían dunha xanela. Para o seu horror, non era unha televisión senón unha radio que emitía voces de 1936
October 31st Halloween
I looked into your eyes.
It was a clear night,
the moon was full,
and when I was walking towards the light
I found
h e l l.
31 de outubro, Halloween
Mirei aos teus ollos.
Noite clara,
lúa chea,
camiñando cara á luz atopei
o inferno
Nunha noite chuviosa, Martín escoitou pasos na escaleira da casa. Subiu e viu unha figura encapuchada que o miraba. Cando a luz revelou o seu rostro, Martín viu o seu propio rostro na capucha. O eco das súas pegadas resonou na súa cabeza ata que todo se converteu en escuridade.
” Acontece na antiga Samhaim, numa tardezinha dum primeiro de novembro, numa noite dessas que… se põe o sol, a lua nasce, e a névoa… crescente, aviva as almas, cobre-as com o seu manto branco pra que… saiam da profundeza terrenal e transformem a paisagem da vila numa escuridade perpétua […]”
****************** ****************** *******************
“Acontece na antiga Samaín, nunha tardiña dun primeiro de novembro, nunha noite desas que… ponse o sol, a lúa sae, e a névoa… da vida ás almas, as cobre co seu manto branco pra que… saian da profundidade terrenal e transformen a paisaxe da vila nunha escuridade perpétua […]”
“Good evening and excuse me for showing up in your home at this time. My name’s Jack. I must give you two pieces of news: an insane one and a good one. Your son is becoming blind. But, please, don’t worry. His eyes will forerever burn inside my pumpkin”
Miguel Pérez, Eng. B1-2
“Boas noites e escúsenme por presentarme na súa casa a tal hora. O meu nome é Jack e debo darlles dúas noticias: unha demencial e outra boa. O seu fillo é agora cego. Pero, por favor, non se preocupen: os seus ollos arderán por sempre dentro da miña cabaza”
Miguel Pérez, Eng B1-2
胡安六岁。他在袁家。胡安 给他妈妈打电话。
– 你好！你是我妈妈？
– 是。你好吗？
– 我不好。我很害怕！
– 你的朋友好吗？
– 袁很好。他哥哥不好。他很坏和真丑陋。袁哥哥穿红色的衣服和红色的鞋。太红了！袁说他哥哥是龙！我很害怕，妈妈！
– 不是！他不是龙。他属龙！
– 啊！🤭
————————————————
Xan ten seis anos. Está na casa do Yuan. Chama por teléfono.
– Ola! Es a mamá?
– Son. Estás ben?
– Non. Teño medo!
– O teu amigo está ben?
– Yuan si. O seu irmán maior non. É moi malo e feo. Viste roupa e zapatos vermellos. Demasiado vermello! Yuan di que é un dragón! Estou moi asustado, mamá.
– Que va! Non é un dragón. Naceu no ano chinés do dragón!
– Ah! 🤭
Sabela Núñez Singala – CH A.2.1
“Good evening and excuse me for showing up in your home at this time. My name’s Jack. I must give you two pieces of news: an insane one and a good one. Your son is becoming blind. But,please, don’t worry. His eyes will forerever burn inside my pumpkin”
Miguel Pérez, Eng. B1-2
“Good evening and excuse me for showing up in your home at this time. My name’s Jack. I mus tgive you two pieces of news: an insane one and a good one. Your son is becoming blind. But, please, don’t worry. His eyes will forerever burn inside my pumpkin”
Miguel Pérez, Eng. B1-2
Embora procure recordá-lo, não sabe como chegou àquele lugar.
Escuridão.
Já não sentia nada, contudo, pasava o dia todo a gritar com a esperança de ser ouvido.
Solidão.
Numa canseira, fruto da raiva vociferou: “Se tiver força nas mãos, quebro a porta”.
Repentinamente, uma voz mastigando disse-lhe: “Se tivesses mãos…”
* * * * * * *
Aínda que intenta lembralo, non sabe como chegou a ese lugar.
Escuridade.
Xa non sentía nada, porén, pasaba todo o día berrando coa esperanza de ser escoitado.
Soidade.
Por esgotamento, como consecuencia da rabia, berrou: “Se tiver forzas nas miñas mans, rompo a porta”.
De súpeto, unha voz mascando díxolle: “Se tiveses mans…”
“Sinto o rumor das eirexas no exterior, moi apraciblemente, apenas me chega como un suspiro. Desde hai anos atopo na noite o meu refuxio, a serenidade tras o día. Esa estraña e cálida sensualidade das sabas limpas, a miña cabeza repousando na almofada.
Pero, por que me deitastes neste cadaleito?”
Miguel Pérez, Galego A-2.2
Amidst the darkness, a presence vile,
In shadows deep, where nightmares compile.
The specter’s grip, a chilling despair,
No escape from its malevolent glare.
Terror’s reign, in the dead of night,
A sinister force, an unholy blight.
No medio da escuridade, unha presenza vil,
Na profundidade das sombras, onde se amontoan os pesadelos.
O agarre do espectro, un desespero arrepiante,
Sen escapatoria da súa mirada malevolente.
O reinado do terror, en plena noite,
Unha forza sinistra, unha praga impía.
Diego Losada González IN-B2.1-6 Sarria
I can´t move, I don´t see anything.
And I hear it… it´s getting closer.
No puedo moverme, no veo nada.
Y lo oigo… se está acercando.
– Permite-me entrar… está muito frio.
– Entra mãe.
– Obrigada queridinha.
Abraçaram-se, e a mãe a beijou, com amor infinito, no colo.
– Déjame entrar…hace mucho frío.
– Pasa mamá.
– Gracias cielo.
Se abrazaron, y su madre la besó, con infinito amor, en el cuello.
The great light was hidden in the always-changing water.
Mammoth’s attack made today’s fishing hard.
Warm red life was still coming out of me.
I could only get those hideous slimy creatures, with terrible eyes and eight long limbs twisting tight around…
Could my tribe eat that?
It shall…
A grande luz escondeuse na auga -sempre -cambiante.
O ataque do mamut fixo hoxe dura a pesca.
Morna, a vida-vermella aínda saía de min.
Só puiden coller aquelas horrorosas e viscosas criaturas, con ollos terribles e oito longos brazos retorcéndose con forza…
Podería a miña tribo comer aquilo?
Terá que…
Loida Rodríguez Alonso IN-B2.1-SEMI-1